Rozdział XII – „Początek nowej przygody”

Trener przykładał uwagę na otwartość zachowanie i  myślenie n boisku oraz technikę grania. W niedziele był ostatni trening. Po obiedzie poszłyśmy spakować walizki. Na 14:00 zaplanowano zebranie.

-Wika, jak myślisz kogo wybiorą?

-Nie wiem . Na pewno nie mnie. Nic mi nie wychodziło.

-Nie było tak źle. Widziałaś moją grę?

-Było spoko. Teraz cicho, bo ogłasza skład.

W tym momencie do Sali wszedł trener z asystentami:

-Krótkie podsumowanie. Każda z was dała z siebie naprawdę wszystko. Wracacie do swoich klubów. Przez ten tydzień przekonałyście się jak wygląda tryb reprezentacyjny. Występowanie z orzełkiem na piersi jest honorem, ale przede wszystkim ciężką pracą. Wybranie tych 6 dziewczyn z 24 było trudne. Wszystkie jesteście na podobnym poziomie fizycznym, ale w siatkówce jest ważne coś jeszcze. Kto wie?

-Psychika-dopowiedziałam.

-Dokładnie. Możecie być mocne fizycznie, ale psychicznie możecie przegrać. Dlatego każda z was przed i po treningu wypełniała ankietę. Teraz na tym ekranie za mną wyświetlone zostaną twarze 6 z was.

-Daria-uśmiechnęła się do mnie Wika.

-Dobrze będzie- odpowiedziałam jej na ucho.

W tym momencie ukazała się pierwsza postać.

-Ewa Zarzycka- wypowiedział trener, a w Sali rozległy się oklaski.

Sama zainteresowana rozpłakała się ze szczęścia.

-Następnie Wiktoria Boberek .

Gdy to usłyszałam byłam dumna.

-Gratulacje Wikuś.

-Milena Boska.

Po raz trzeci rozległy się brawa.

-Mamy już Libero, rozgrywającą i środkową- wtrącił drugi trener.

-Oliwia Maj to druga środkowa. Agnieszka Konsalida to przyjmująca. Brakuje nam jeszcze atakującej. Na konsultacje przyjechały dwie ,widoczne za mną. Grają prawie identycznie- powiedział trener, a za jego plecami pojawiły się twarze: moja i dziewczyny siedzącej za mną.

Chwyciłyśmy się za ręce.

-W Wyborze pomogła mi Gosia. Daria Balcerzak gratulacje.

Byłam w szoku. Ze łzami w oczach przytuliłam Miśkę i podeszłam do wybranej szóstki. Zebrałyśmy gratulacje Przed 15 wyszłyśmy z Sali. Właśnie wtedy mogłam uściskać i popłakać się ze szczęścia wraz z Wiką.

-Nie wierzę- szepnęłam jej do ucha.

-Ja też.

-Przez ostatnie dwa tygodnie zdarzyło się tak wiele. Zdałyśmy maturę, poznałyśmy elitę polskich siatkarek i dostałyśmy się do kadry.

Obie stałyśmy  przytulone w strumieniu łez szczęścia. W tym momencie ze swojego zebranie wyszli chłopcy.

-Dziewczyny co się dzieje?- jednocześnie spytali.

-Trzy cztery- szepnęłam Wice.

-Dostałyśmy się do kadry- krzyknęłyśmy i wpadłyśmy w ramiona naszych chłopaków.

-Widzisz kochanie-zaczął Tomek.- my też.

-Naprawdę? Cudownie

-Nie chcę wam przerywać- powiedział znajomy głos.- Gratuluję chłopaki. Jesteście genialni.

Odwróciłam się i ujrzałam…Mariusza Wlazłego.

-Daria? Coś się stało?- zapytał.

-Kocie. Skąd wy się znacie?- spytał zdziwiony Tomek.

-Z Włoch.-odpowiedziałam Tomkowi.-Tak stało się. Dostałyśmy się do kadry.

-To cudowni- odpowiedział, ze swoim ślicznym uśmiechem.

-To ja was przedstawię. Tomek to jest Mariusz Wlazły. Mariusz to jest Tomek, mój chłopak.

-Miło mi – powiedzieli równocześnie.

-Wikę już znasz. To jest Daniel, chłopak Wiktorii.

-To dziwne, że trenujemy w jednej hali, a osobiście spotkaliśmy się dopiero teraz- powiedział Tomuś.

-Kochanie, ty po treningu marzysz żeby jak najszybciej wrócić do domu. Kochasz siatkówkę i dlatego wracasz ledwo żywy ale szczęśliwy. Każdy z nas tak żyje. Kochamy to. Wika i ja jeszcze miałyśmy szkołę.

-Właśnie. Jak poszły matury?- zapytał Mariusz.

-Zdałyśmy- przyznałam.

-Daria!- zawołała mnie… Małgorzata Glinka.

-Tak_

-Masz chwilę?

-Pewnie. Wy sobie porozmawiajcie a ja zaraz wracam.

Poszłyśmy do kawiarenki.

-Masz ogromny talent. Od ilu lat grasz?

-Od ok 4 lat.

-Szybko znalazłaś się w elicie. Ale ja nie o tym. Chciałam ci osobiście pogratulować i wręczyć ci to.

Otworzyłam małe pudełeczko i ujrzałam malutkie kolczyki (wkręty) w kształcie biało-czerwonych piłek do siatkówki.

-Są śliczne, ale nie mogę tego przyjąć.

-Gdy ja zaczynałam grać przyniosły mi szczęście.

-Dziękuje pani.

-Mów mi Gosia.

-Dobrze. Przepraszam cię, ale chcemy jeszcze dziś dojechać do Bełchatowa.

-Do zobaczenia.

Z lekkim uśmiechem wyszłam z kawiarni. Mariusz kończył rozmowę z Tomkiem. Przez przypadek usłyszałam kawałek rozmowy:

-Opiekuj się nią. To złota dziewczyna- mówił Mariusz.

-Wiem. To najlepsza dziewczyna pod Słońcem- odpowiedział Tomek.

-O czym tak gaworzycie?- zapytałam.

-O wielu rzeczach- odpowiedział Mariusz.- Nie będę was już zatrzymywał. Do zobaczenia w Bełchatowie.

-Do zobaczenia- odpowiedzieliśmy.

-To co kotuś. Zgarniamy Wikę i Daniele i wracamy do domu?

-Oczywiście. Tylko jeszcze po Jaskra skoczymy.

- Faktycznie. Zapomniałem.

-A gdzie są nasi przyjaciele?

-Poszli po bagaże.

-Ok. To pakujemy się i jedziemy.

Bo Bełchatowa dojechaliśmy w świetnych nastrojach. Od dzisiaj Tomek będzie mieszkał ze mną, a Daniel i Wiktoria obok nas.

-Daniel zatrzymaj się przed blokiem. Skoczę po Jaskra.

-Spoko.

Szybko wbiegłam na pierwsze piętro. Odebrałam mojego kota od Igi(mojej kuzynki) i wróciłam do samochodu.

-Możemy jechać –oznajmiłam wsiadając do auta.

-Jaskier. Tęskniłeś?- zapytał Tomek.

-Miau- odpowiedział Jaskier, a my wybuchliśmy śmiechem.

Gdy weszłam do mieszkania poczułam ulgę. Tomek nakarmił kota i przygotował kolację a ja poszłam rozpakować nasze bagaże.

-Misiu, jesteś kochany- przytuliłam go zanim usiadłam do stołu. Jedyne o czym marzyłam to po tygodniu treningów wreszcie wyspać się we  własnym łóżku.