Rozdział XXXVIII-„ Twarda babka”

            We wtorek rano poszłam na rozruch a w drodze powrotnej wstąpiłam do Ewy:

-Cześć, siostra. Jestem dzisiaj troszkę później ale postanowiłam wpaść po treningu. Jak wrócę do domu to zjem coś spakuję torbę i jadę na mecz do Ostrowca.

Posiedziałam u niej około godzinę na pożegnanie rzuciłam:

-Wpadnę do ciebie w czwartek jak wrócę. Trzymaj się.

             W domu Tomek zapinał, przejazd z hotelu na halę, na ostatni guzik. Wszystko ustalone tylko rodzice nie rozumieli mnie.

-Daria,. Jak możesz teraz wyjeżdżać? Twoja siostra ledwo uszła z życiem z ty teraz sobie na mecz wyjeżdżasz? Nic cię co się  z nią dzieje nie obchodzi?

Ze łzami w oczach spojrzałam na rodziców:

-Myślicie, że mi jest łatwo? Siedząc na dupie w domu i użalając się nas losem Ewce niedomogę.

-Jeżdżąc na mecze też nie- wtrącił tata.

-Proszę bardzo mogę zostać. Tylko jak oszaleję patrząc jak wy użalacie się nad Ewką, to nie chcę od was żadnej pomocy!- rzuciłam widelcem i zamknęłam się w łazience.

            Z perspektywy Tomka.

            Sam już nie mogłem patrzeć na cierpiącą Ewę i jej rodziców, którzy całymi dniami  siedzieli w szpitalu i płakali. Daria jest bardzo uczuciowa i każda taka sytuacja doprowadza ja do rozpaczy. Postanowiłem wstawić się za nią:

-Pani Aniu, Panie Andrzeju, Ona potrzebuje chwili odetchnienia. To wszystko ją przytłacza, dlatego ucieka na treningi. Kursuje między domem, halą i szpitalem, płacze po nocach. To jest dla niej za trudne. Musimy się wspierać nawzajem a nie spierać o wyjazd. Pojedzie, ochłonie, zagra i wróci. Wyżyje się i wróci z nową siłą do walki o zdrowie Ewy.

-Może masz rację.  To ja do niej pójdę.

-Może lepiej nie. Jest na państwa zła. Pójdę, wytłumaczę jej wszystko , porozmawiacie sobie a potem odwiozę ją do klubu.

- Tak, to dobry pomysł. Idź

Zapukałem do łazienki, słyszałem, że Daria płacze. Nacisnąłem klamkę, drzwi nie były zamknięte na klucz. Daria siedziała na wannie i płakała. Podszedłem do niej i przytuliłem ją:

-Twoi rodzice zrozumieli czym jest dla ciebie ten wyjazd, że tobie jest równie ciężko.

-Dlaczego wszystko idzie tak opornie? Zamiast trzymać się razem to my się kłócimy. Tomek, dlaczego tak jest?

-Nie wiem. Kochanie nie wiem. Wytrzyj oczy i chodź jeść bo za godzinę wychodzimy.

-Kocham cię, wiesz?

-Ja ciebie też.

Weszłam do kuchni, gdzie rodzice przeprosili mnie za to co powiedzieli wcześniej.  Po obiedzie spakowałam torbę i udałam się na chwilę relaksu z moim narzeczonym. Położyliśmy się na łóżku, słuchaliśmy muzyki i oglądaliśmy nasze wspólne zdjęcia. Około 14 pożegnałam rodziców i wyszłam z domu razem z Tomkiem. Przed klubem czekała już większa część drużyny. Brakowało: Oliwki, Wiktorii, Kasi i Gosi. Gdy dziewczyny dotarły na miejsce i cały sztab szkoleniowy był gotowy ucałowałam Tomka, przypomniałam mu żeby pamiętał o rodzicach i ruszyliśmy w drogę.  W Ostrowcu byliśmy tego samego dnia wieczorem. Po wieczornej sesji treningowej padłam zmęczona do granic możliwości. Następnego dnia rano jak nowo narodzona zeszłam na śniadanie. Po posiłku poszliśmy na lekki treningi na siłownię i krótki na hali. Mecz rozpoczął się o 18. Wyszłyśmy zmotywowane jak zawsze. Ja miałam jeszcze większą motywację: Wygrać i udowodnić sobie, że jestem potrzebna oraz zarobić kasę na rehabilitację Ewy, która mam nadzieję niedługa będzie potrzebna.

            Po pierwszym gwizdku cała przedmeczowa presja zeszła i poczułam się jak ryba w wodzie. Każda akcja sprawiała nam radość. Uśmiech na twarzy gościł przez cały mecz. Kilka bardzo ryzykownych ale pięknych akcji. W jednej z akcji powalczyłyśmy do końca. Atakowała jedna z zawodniczek Ostrowca, piłka uciekła Kasi z rąk i leciała w trybuny. Postanowiłam o nią powalczyć. Staranowałam bandy reklamowe, goniąc piłką, ale ją dogoniłam i piłka wróciła w okolice pola. Wpadając na jedną z cheerleaderek, uderzyłam okiem w jej łokieć. Akcję zakończył efektowny blok naszych dziewczyn. Wyszłam zza band i podszedł do mnie lekarz:

-Oko całe?

-Tak.

-A soczewki na miejscu.

-Chyba tak ale coś niewyraźnie.

Pan Janek pokazał, że potrzebna zmiana. Usiadłam na ławce, z lodem przy oku. Lekarz pobiegł do szatni po moje soczewki na zmianę i krople. Kazał mi się położyć i wyjął soczewkę. Zakroplił oko i kazał odczekać 5 minut. „Nosiło mnie” żeby jak najszybciej wrócić na boisko. Na moje obite biodro fizjoterapeuta położył woreczek lodu i czekałam aż krople oczyszczą oko. Po 2 akcjach set dobiegł końca. Prowadziłyśmy już 2-0.  Przed rozpoczęciem trzeciego seta, soczewka kontaktowa była już na miejscu. Z uśmiechem na twarzy wróciłam do gry. Pod koniec trzeciego seta miałyśmy 11 punktową przewagę. Grałyśmy na luzie. Pełne szaleństwo i radość z każdej akcji doprowadziły nas do 3 punktów.  Podziękowaliśmy zespołowi gospodarzy i czekaliśmy na oficjalny wynik. Statuetka MVP powędrowała do mnie. Ucieszyłam się bo to ogromne wyróżnienie. W szatni spędziłyśmy 40 minut. Każda wzięła krótki prysznic i wsiadłyśmy do autokaru. Wyjechaliśmy o 21. W połowie drogi zasnęłam po ostatnich wydarzeniach w nocy nie mogłam spać o i po meczu pełnym spektakularnych obron zasnęłam na siedząco.

                        Z perspektywy Tomka:

            Czekałem na Darię. Zawsze jak wracały z wyjazdu wychodziła pierwsza a dziś nie. Podeszła do mnie Wiktoria:

-Hejka. Wejdź do autokaru i weź ją bo nam zasnęła.

-Żartujesz?

-Nie. Chyba ostatnio mało spała?

-W nocy prawie nie śpi. Dobra lecę weźmiesz jej torbę?

-Pewnie. Będę czekała przy samochodzie.

-Dobra.

Gdy wszedłem do autokaru Daria spała tak słodko. Podniosłem ją i zaniosłem do samochodu. Gdy wnosiłem ja po schodach nadal spała. Drzwi od mieszkania otworzyła nam Wika. Zaniosłem ją do sypialni. Gdy rano wstała i w samym ręczniku wyszła z łazienki oniemiałem. Na jej udzie widniał jeden wielki siniak a i podbite oko rzucało się w oczy. Wyglądała jak zawodniczka MMA po walce.

-Jezu!- zająknęła mama Darii.- Dziecko kochane jak ty wyglądasz?

-Wystarczy Daria- zaśmiałam się.- A to jak zresztą widzieliście to wypadek.

-Córuś mało zawału nie dostałam. Leżałaś z grymasem bólu na twarzy.

-Bardzie było mi zimno niż mnie bolało.

-Pokarz te siniaki. Może zanim wyjdziesz na miasto jakoś to zakryjesz?

-Nie.  Nie mam się czego wstydzić. Poza tym nie lubię fluidu i pudru.

-No dobrze. Co chcesz na śniadanie?

-Kakao i coś do niego- zaśmiała się.

            Z perspektywy Darii

Po śniadaniu ubrałam się i wyszłam razem z rodzicami i Tomkiem. W szpitalu byliśmy kilka minut później. Pierwsza weszłam do Ewy.

-Cześć, siostra. Obiecałam, że przyjdę i jestem. Wygrałyśmy. Dla ciebie- pocałowałam ją w czoło.

Po krótkich odwiedzinach poszłam do klubu. W szatni dziewczyny stanęły jak wryte:

-To tak mocno oberwałaś?- zapytała Wika.

-Nie tak mocno.

-No wcale. Wyglądasz jak Asia Jędrzejczyk po walce.

-Przestań bo pęknę ze śmiechu. A mało razy zdarzyło się bliskie spotkanie z bandami.

-Ja kiedyś miałam nadgarstek złamany po tym jak przewróciłam się o bandy- wspomniała Iza.

-No widzicie. Ja tylko lekko poobijana jestem.  To co treningi i do domu?

- Dziewczyny do roboty-krzyknął trener

            Trening był nastawiony głównie na zagrywkę i dokładność zagrań. Każda z nas wykonała 4 serie po 15 zagrywek. Do tego przyjmujące miały odebrać ok. 100 piłek każda. Rozgrywające wystawiły ok. 150 piłek, środkowe blokowały 100 piłek każda do tego po 50 ataków a atakujące zbijały po 190 piłek w różne strefy boiska.  Po tych ćwiczeniach rozegraliśmy jeszcze 2 setowy mecz i poszłyśmy do domów. 

___________________________________________________________________
Kolejny rozdział tuż po świętach ląduje u was.

Udanej zabawy sylwestrowej i Szczęśliwego Nowego Roku :)