Rozdział XV- „Kiedy mężczyzna choruje”

Wyjęłam kluczyki z torebki i otworzyłam zamek w drzwiach. Nieśmiałym krokiem weszłam do mieszkania. Usłyszałam dźwięk telewizora. W przedpokoju stały buty Tomka:

-Tomek! Jesteś tu?

-W Saonie- usłyszałam jakiś dziwny głos.

-Tomek?- weszłam do salonu i ujrzałam leżącego pod kocem, chorego Tomka.

-Co ci się stało? Niebyło mnie zaledwie dwa dni.

-W sobotę wieczorem byłem z chłopakami na basenie. Potem na koncercie w amfiteatrze.

-Moje biedactwo- usiadłam obok niego.

-Nareszcie jesteś- odpowiedział.

-Masz gorączkę. Prawie 39◦. Byłeś u lekarza?

-Nie. Wiesz, że nie lubię.

-Zaczekaj. Zadzwonię po lekarza.

-Ale…

-Niema żadnego „ale”.

-No dobrze moja królowo.

Znalazłam telefon i już miałam wybierać numer do lekarza, ktoś zapukał do  moich drzwi:

-Wika?- zapytałam zdziwiona.

-Masz miód?

-Mam. A po co ci? Robisz miodownik?

-Nie. Mój kochany Danielek przeziębił się.

-Wejdź i zobacz Tomka. Ja pójdę po miód.

-Dzięki. Odniosę później. Dbaj o niego, bo za dwa tygodnie grają arcyważny mecz.

-Moja w tym głowa.

-Pa.

-Do zobaczenia.

Po 30 minutach lekarz był już u nas. Zbadał Tomka, wypisał receptę i wyszedł.

-Tomek, ja idę wykupić receptę.

-Dobrze. Ubierz się ciepło.

Po 40 minutach byłam z powrotem.

-Wróciłam. Byłam jeszcze w sklepie. Kupiłam coś na kolacje.

-Daria. Usiądź obok mnie. Przepraszam cię.

-Za co?- spytałam zdziwiona.

-Wróciłaś do domu, po cudownej wygranej, a ja nawet ci obiadu nie zrobiłem.

-Nic się niestało. Wiesz, że i tak cię kocham- chciałam dać mu buziaka, jednak on odepchnął mnie.

-Jak wyzdrowieje, bo jeszcze się zarazisz.

-Nie przesadzaj- pocałowałam go.- Idę zrobić kolację.

-Pomogę ci- mówił podnosząc się z kanapy.

-Masz leżeć, bo inaczej nie będziesz mógł grać.

-Dobrze.

W kuchni spędziłam ok. 1,5 godziny. Zrobiłam rosół, z lekko podpaloną cebulką, leniwe z pyszną wiosenną sałatką. Po kolacji Tomek poszedł do sypialni, a ja posprzątawszy nastawiłam pranie. Przed 23 zasnęłam.

Następnego dnia wstałam przed 9. Po cichu przygotowałam Tomkowi śniadanie, przy okazji sama coś zjadłam i wyszłam na trening.

Z perspektywy Tomka

            Obudziłem się po 12:00. Obok siebie znalazłem kartkę z napisem: „Dzień dobry, kochanie! Będę ok. 14. Przy okazji kupie coś na obiad. Wyszłam tak, aby cię nie obudzić. W kuchni masz śniadanie. Kocham cię <3”. Wstałem i skierowałem się do kuchni. Znalazłem tam kanapki, ale nie byle jakie. W kształcie serc, a na talerzu ketchupem napisała „Smacznego”. Po skończonym posiłku pozmywałem i poszedłem jakoś się ogarnąć.

Z perspektywy Darii.

             Miałam wyrzuty sumienia , ale treningu nie mogłam odpuścić.

-Daria, co się stało?

-Nic.

-Widzę, że jesteś smutna.

-Tomek ma prawie 38◦ gorączki.

-Leki nic nie pomogły?

-Trochę. Problem jest taki, że on chce na treningi. Wiesz jakie to dla niego ważne.

Po treningu zrobiłam szybkie zakupy i wróciłam do mieszkania. Gdy weszłam do domu Tomek oglądał jakiś serial:

-Kocie, ty „Ukrytą prawdę” oglądasz?

-Jak mi się nudzi.

-Jak się czujesz?

-Lepiej. Chyba jutro na trening pójdę.

-Jutro na pewno nie, ale może w sobotę. Zobaczymy. Idę zrobić obiad.

-Wyglądasz na padniętą. Pomóc ci?

- I tak się czuje. Założyli nam liczniki skoków i kilometrów. Przez trzy godziny treningu zrobiłam 5 km i 400 wyskoków.

-To ci pomogę.

-Ok. Możesz pokroi warzywa.

-Co nasz szef kuchni dziś serwuje?- zaśmiał się.

-Blanszowane warzywa w sosie serowo-ziołowym.

-Coś nowego.

Zjedliśmy obiad. Wieczorem Tomek rozmawiał przez Skaypa’a z rodzicami, w czasie gdy ja byłam w łazience. Wychodząc z łazienki w szlafroku z mokrymi włosami, nie zawiniętymi jeszcze w ręcznik, weszłam w strefę obejmującą kamerką:

-Witaj, Dario- usłyszałam.

-Dobry wieczór. Państwo pozwolą, że pójdę opanować włosy i zaraz wracam.

Rozmawialiśmy do późna. Rodzice Tomka są cudowni.

W sobotę Tomek szykował śniadanie, a ja torbę na trening.

-Jak się dzisiaj czujesz?

-Cudownie. Wracam dzisiaj na treningi.

-Czyli spakować ci torbę?

-Jakbyś mogła. Pójdę razem z tobą, bo wchodzimy zaraz po was.

Wyszliśmy po 10, ponieważ 11 zaczynała się mój trening. Tomek razem z Danielem usiedli na trybunach. Za nieco ponad 24h gramy mecz, na naszej hali, z Impetem Wrocław.

Po treningu zostałam na hali i czekałam na Tomka. Podszedł do mnie synek Michała Winiarskiego:

-Dzień dobry- powiedział nieśmiało.

-Cześć.

-Pani Dario, mogę prosić panią o wspólne zdjęcie?

-Pewnie.

-Ciociu. Zgodziła się – zakrzyknął młody Winiar.

-Dzień dobry- powiedziała Paulina Wlazły.

-Witam. Chodź Oliwier. Usiądź sobie.

-A mogę na kolanach?

-Pewnie.

Po wykonaniu pamiątkowego zdjęcia dołączył do nas, na chwilę, Mariusz.

-Cześć kochanie- powiedział do Pauliny.- Widzę, że poznałaś już Darie. A właśnie. Witaj.

-Cześć- odpowiedziałam z uśmiechem.

-Oliwier, mama czeka na ciebie w kawiarni. Idź do niej.

-Dobrze, wujku.

Rozmawiałam z Pauliną ok. 1,5h. Potem chłopaki skończyli trening i wróciliśmy do domu. Poszłam się wykąpać a Tomek właśnie robił obiad. Gdy wyszłam na stole stały dwie prześliczne świeczki , bukiet czerwonych róż i pięknie wyglądający posiłek.

-Kiedy ty to wszystko zrobiłeś?- zapytałam go.

- Wiesz kochanie. Dla ciebie wszystko.

We wspólnym towarzystwie spędziliśmy miły, marcowy wieczór
__________________________________________________________________
Kolejny rozdział gotowy. Zachęcam do komentowania :)