Rozdział XXIV- „Tęsknota”

                            Następnego dnia rano obudziłam się ok.9. Zeszłam na śniadanie. W kuchni czekała mnie miła niespodzianka:

- Dzień dobry – zaskoczona, przywitałam Małgosie Glinkę.

Koszulka meczowa Darii.

-Cześć. Przyjechałam z przesyłką. To dla ciebie – podała mi paczkę.

-Jest śliczna- powiedziałam na widok prototypu mojej reprezentacyjnej koszulki.

-Dlaczego akurat 10?

-W gimnazjum grałam z takim numerem i tak jakoś zostało.

-Powodzenia.

-Szkoda że pa… Że ty nie grasz w reprezentacji-odpowiedziałam ze smutkiem.

-Czas dać szanse młodszym-odpowiedziała w odjechała.

Ja natomiast zjadłam śniadanie i poszłam do ogrodu. Usiadłam na hamaku i wreszcie miałam trochę czasu żeby przeczytać „Bezdomną” Katarzyny Michalak. W pewnym momencie zrobiło mi się smutno. Wróciłam do domu i w laptopie odnalazłam zdjęcia z wesela, na którym byłam razem z Tomkiem. Tak właśnie wtedy utwierdziłam się w przekonaniu, że sport to poświęcenie nie tylko  zdrowia ale i życia prywatnego. Obie te rzeczy wystawia na poważną próbę. W tym momencie do pokoju wszedł Michał:

-Siostra, idę do Dominika. Idziesz ze mną?

-Pewnie. Zaczekaj 10 minut. Ogarnę się lekko i schodzę.

Po tych słowach, ubrałam się w wygodne spodnie i luźną koszulkę. Po czym zbiegłam ze schodów, bo czesania włosów zajęło mi dużo czasu.

-To co idziemy?

-Pewnie, ciocia będzie zadowolona, że przyszłaś ze mną.

Podczas drogi, szliśmy ok. 40 minut dla zdrowia, rozmawialiśmy o tym ci stało się w ostatnich dniach.

-Jak się Ewka czuje? Pojechała do Filipa?

-Tak dzisiaj rano, jak jeszcze spałaś odprowadziłem ją na autobus.

-Mama dobrze się trzyma. Jest strasznie dzielna.

-Ty odziedziczyłaś to po niej. W tym roku przeszłaś tyle chwil radosnych i trudnych.

-Nie porównuj tego do uczuć mamy.

-Zobacz. Wyprowadziłaś się do Bełchatowa, poznałaś Tomka, zostałaś kapitanem, dostałaś się do kadry narodowej, ciężkie treningi, przedwczesna matura,  śmierć babci i jeszcze rozłąka na tyle miesięcy z Tomkiem.

-Sport wymaga poświęceń. Ale co będziemy gadać o mnie? No nareszcie doszliśmy.

-Daria!- zawołała ciocia tak głośno, że chyba cała okolica słyszała.-Jak ja cię dawno nie widziałam.

-Cześć ciociu. No będzie tak z 5-6 miesięcy. Od ostatniej wizyty u mamy.

-Irek, chodź tu zobacz kto przyjechał.

-Daria- przywitał mnie.- Wchodźcie z Michałem do domu. Dominik masz gości.

Przez ok. cztery godziny rozmawiałam z ciocią, wujkiem i Dominikiem o tym co teraz przez te miesiące będę robiła. Przed obiadem zadzwonił mój telefon:

-Kasia, co się stało?- zapytałam z przerażeniem.

-Oliwia ona leży na OIOMI-e- gdy to usłyszałam nogi się pode mną ugięły.

-Ale co z nią?- zapytałam z drżącym głosem a na twarzach siedzących ze mną pojawiło się zaniepokojenie.

-Źle zniosła kolejną chemię. Straciła przytomność i jeszcze jej nie odzyskała. Co teraz będzie?

-Spokojnie. Ja wsiadam w najbliższy autobus i jadę do szpitala.

-Dobrze czekam na ciebie.

Rozłączyłam się i napiłam się łyk wody. Powiedziałam wszystko obecnych i już miałam wyjść, gdy zatrzymał mnie Dominik:

-Daria, zawiozę cię i tak miałem jechać do Łodzi do kumpla to cię podrzucę.

-Naprawdę. Byłabym ci wdzięczna.

Po dziesięciu minutach byłam w domu, spakowałam torbę i pożegnałam się z rodziną. Wiedziałam, że mogę już w tym kwartale a może nawet dłużej ich nie widzieć. W drodze zadzwonił do mnie Tomek:

-Cześć kochanie! Jedziesz gdzieś bo taki szum słyszę?

-Hej. Tak. Oliwia źle zniosła chemię i leży na OIOMI-e. Jadę do niej.

-Kochanie, wiem że to dla ciebie ważne ale miałaś odpoczywać. Obiecaj mi, że zanim pojedziesz na zgrupowanie, odpoczniesz.

-Dobrze nie martw się. A ty idź spać bo musisz regularnie regenerować siły.

-Oczywiście. Kocham cię.

-Ja ciebie też.

Rozłączyłam się z nim a w moich oczach zakręciła się łza.

-Ej no co ty? Daria- powiedział Dominik.

-Pierwsze dni są najtrudniejsze. Dopóki nie mam zajęcia. Potem moje życie będzie kręciło się wkoło. Trening, jedzenie, spać, trening, jedzenie, spać.

-Tu cię wypuszczę, ok.?

-Spoko. Dziękuję ci bardzo i szerokiej drogi.

-Trzymaj się pa.

-Cześć.

Gdy weszłam na oddział Kasia siedziała zamyślona:

-Daria! Przepraszam, że cię tu ściągnęłam.

-No co ty. Gdzie ona jest i jak się czuje?

-Tak powoli odzyskuje przytomność.

-Idę do niej na chwilę.

Przed drzwiami pielęgniarka podała mi fartuch i mogłam do niej ,na chwilę, wejść.

-Oliwka. Ale nam strachu napędziłaś- powiedziałam przez łzy, z uśmiechem na twarzy .

-Daria. Dziękuję ci, że przyszłaś.

-Obiecaj mi jedno. Wyzdrowiejesz i jeszcze kiedyś razem zagramy.

-Obiecuję. Będę walczyć.

-I to chciałam usłyszeć. Kochana ja muszę już iść. Jutro wpadnę. Trzymaj się.

Gdy wyszłam z sali rozpłakałam się, ze szczęścia. Kasia widząc moja uśmiechniętą twarz przytuliła mnie i poszłyśmy do okna. Na pożegnanie pomachałyśmy Oliwce i poszłyśmy na kawę. Po kilkudziesięciu minutach rozmowy postanowiłyśmy, że Kasia pójdzie do mnie i tam zrobimy sobie Maraton „Igrzysk Śmierci”. Po prawie 10 godzinach filmu ja poszłam spać do sypialni a Kasia zasnęła w salonie. Ja po wszystkich trudach spałam do 10 a Kasia wstała wcześniej i zrobiła śniadanie. Gdy weszłam do kuchni zadzwonił mój telefon:

-Dzień dobry. Nie obudziłem cię?- zapytał znajomy mi głos.

-Dzień dobry. Nie właśnie wstałam.

-Wiem, że powinnaś dopiero jutro wrócić do kraju ale słyszałem, że zostałaś w kraju i mam prośbę.

-W czym mogę pomóc?

- Mogłabyś przyjechać, najlepiej dzisiaj, na zgrupowanie? Oczywiście na razie tylko integracja z drużyną. A od przyszłego tygodnia zaczynasz treningi.

- Oczywiście. Zjem śniadanie, wpadnę do koleżanki do szpitala i wyruszam do Szczyrku.

-Świetnie. To do zobaczenia.

-Do widzenia.

Po rozłączeniu się, opowiedziałam wszystko Kasi. Po śniadaniu, spakowałam torbę i wsiadłam w samochód. Podjechałam na parking pod szpitalem i zaparkowałam auto. Gdy weszłam na oddział intensywnej terapii przeraziłam się. Kasi na sali nie było. Z łzami w oczach spojrzałam na pielęgniarkę.

-Spokojnie, jej stan się polepszył i jest przeniesiona na salę na 5 piętrze nr 10.

-Dziękuję bardzo.

Gdy wpadłyśmy na oddział i znalazłyśmy salę, byłam pewna, że mogę spokojnie jechać na zgrupowanie. Kasia ucałowała mnie na drogę i obiecała, że jeżeli będzie miała siłę to będzie przychodziła na mecze w Polsce i spotka się ze mną. Po dwóch godzinach rozmowy, Kasia poszła do domu a ja wsiadłam w samochód i wyruszyłam w drogę do Szczyrku.

 _______________________________________________________________
Kochani kolejny rozdział :) Mam nadzieję, że podoba wam się mój blog. Wyrażajcie swoją opinię w komentarzach :)