Dostałam wypis tego
samego dnia co Tomek. Razem wyszliśmy do domu. W naszym mieszkaniu panowała
ciemna atmosfera. Tomek snuł się po domu niczym duch a ja widząc jego rozpacz
płakałam po kątach. Przy obiedzie postanowiłam to przerwać:
-Kochanie. Nie mogę patrzeć jak się zadręczasz. Wiem, że ci
trudno ale masz wsparcie we mnie, rodzicach, kolegach i kibicach. Wszystko się
ułoży musisz tylko wierzyć- mówiłam jak do ściany.- Tomek do cholery jasnej
popatrz na mnie! Nie pozwolę ci się załamać ci tego chcesz czy nie!
-Daria. Dziękuję. Za to że jesteś. I przepraszam za
wszystko. Kiedy wracasz n trening?
-Za tydzień. A teraz kończ i idziemy na spacer.
-Nie. Nigdzie nie idę. A co jeśli spotkamy jakiś kibiców?
Jeżeli będą na mnie patrzyli jak na kalekę?
-Co ty bredzisz? Jesteś dla nich bohaterem i takim będziesz
zawsze. Nie przestałeś trenować bo ci się nie chce. To był wypadek. A ty musisz
się pozbierać i wracać do pasji i tych, którzy cię kochają. Oni są z tobą od
zawsze. Muszę ci coś pokazać. Wczoraj przyszedł do mnie na pocztę. To dla
ciebie.
Pokazałam mu filmik stworzony ze zdjęć kibiców życzących
Tomkowi powrotu do zdrowia. Setni kartek z napisami: „Trzymamy kciuki”,
„Czekamy na kolejne emocje”, „Do zobaczenia na parkiecie” i jedno zdjęcie od
chłopaków z reprezentacji: „Do zobaczenia na zgrupowaniu” i dwa od klubu : „Wracaj do nas” oraz „Czekamy
na ciebie”. Widziałam jak w oczach Tomka wraz ze łzami wzruszenia pojawia się
iskra wiary, że się uda.
-Dobrze. Przejdźmy się- powiedział z lekkim uśmiechem, tak
dawno nie goszczącym na jego twarzy.
Kilka minut później szliśmy jedną z alejek w parku. Spotkała
nas mała grupka osób.
-Dzień dobry- przywitali się z uśmiechem.
-Dzień dobry odpowiedzieliśmy równocześnie.
- Możemy zając chwilę?
-Oczywiście.
-Możemy prosić o wspólne zdjęcie z państwem?
-Pewnie- odpowiedział Tomek.
Po zrobionym zdjęciu i podpisaniu kilku kartek ucieliśmy
mała pogawędkę z kibicami.
-Na stałe mieszkacie w Bełchatowie? – zapytałam.
-Nie. Mieszkamy w Łodzi. Często przyjeżdżamy tu na weekend
do znajomych.
-Razem z nimi chodzimy na mecze- wtrąciła się ośmioletnia
dziewczynka.
-Dobrze się bawicie?- zwróciłam się do małej.
-Pewnie. A kiedy teraz pan Tomek i pani zagra?
-Niedługo-odpowiedział Tomek z ogniem walki w oczach.
-Panie Tomku przepraszam za pytanie Olci.
-Niema za co. To tylko pytanie.
-A jak się czujecie?
-Dobrze.
Rozmowa trwała ok. 30 minut. W tym czasie Tomek cały czas
się uśmiechał. Miło było na to patrzeć. W domu „przyłapałam” Tomka na szukaniu
ośrodków rehabilitacyjnych.
-Miałaś racje jak się chce to można. Kocham cię.
-Ja ciebie też.
W tym momencie wybiła 18.
-Kochanie mecz. Chodź bo się zaczyna.
-Już tylko Oliwce i Kamilowie otworze. Wchodźcie.
Po wspólnym odśpiewaniu hymnu, zaczęliśmy kibicować. Jak ja
bardzo chciałam być z dziewczynami i grac razem z nimi. Przez cały mecz byłam
kłębkiem nerwów. Jak się stoi na parkiecie nerwów prawie nie ma, w kwadracie jest
nerwowo ale w domu na kanapie to jest dramat. Myślałam, że w trzecim secie na
zawał zejdę. Wygraliśmy i to mnie cieszyło.
Miesiąc później
na lotnisku.
Pojechałam razem z Tomkiem przywitać na lotnisku dziewczyny.
Zajęły siódme miejsce. To była nasza jedyna szansa na kwalifikacje. Najbliższe
IO obejrzymy razem i TV. W drodze do domu rozmawiałam z Tomkiem.
-Kochanie- zaczął. – Pamiętasz jak kiedyś powiedziałaś, że
fajnie byłoby mieć taką małą pociechę?
-Pewnie.
-Jak będziesz gotowa możesz mi powiedzieć. Ty będziesz
rozwijała karierę a ja będę wspierał cię z naszym bobaskiem.
-Tomek? Jesteś pewny?
-Tak. Na 100%.
-To wracajmy do domu.
_________________________________
Kolejny ląduje u was :D
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz